Voordat jullie een dergelijk tendentieus artikel schrijven is het verstandig eerst grondig research te doen, verstand van zaken te hebben en toch iets beter hoor en wederhoor toe te passen.
Het is logisch dat nagenoeg iedere retailer die je nu interviewt een sombere kijk heeft op de toekomst. Maar om nu de kredietverzekeraars ervan te beschuldigen de levensaders van de winkeliers af te knijpen gaat te ver.
Enkele feiten:
- Een kredietverzekeraar beoordeelt de kredietwaardigheid van bedrijven op basis van beschikbare financiële gegevens, gedeponeerd bij de KvK of indien nodig worden ze bij de betreffende ondernemingen opgevraagd. Daarnaast verzamelen ze betalingservaringen. Op basis van deze gegevens bepalen kredietverzekeraars welke risico’s men op een onderneming wil lopen (totaal = obligo) en per individuele leverancier.
- Kredietverzekeraars bieden deze dekking voor verzekerde leveranciers veelal zonder zekerheden (anders dan bij banken)
- Meestal is de informatie voldoende om limieten af te geven en zijn er geen issues.
- In gevallen waarbij de informatie onvoldoende is wordt contact opgenomen met de betreffende onderneming en additionele informatie opgevraagd. Uitsluitend indien de verzekeraar dekking geeft kan men ook premie in rekening brengen.
- Toch is het niet altijd mogelijk de gewenste dekking te verstrekken omdat de financiële situatie van een onderneming onvoldoende is. De kredietverzekeraar wenst dan niet het risico te nemen.
- Er zijn ook tal van ondernemingen die hun cijfers laat of niet deponeren, geen cijfers aan de kredietverzekeraars wensen te verstrekken, winsten en vermogen doorsluizen naar een holding boven de werkmaatschappij, traag betalen, etc. Kredietverzekeraars kunnen uiteindelijk op deze bedrijven geen of slechts beperkte kredietlimieten verstrekken.
- Ondanks de economische groei van de afgelopen 8 jaar bevindt een groot deel van de retailsector zich al jaren in zwaar weer. Dus al voor de Coronacrisis zijn tal van bedrijven gefailleerd en zouden ook zonder deze crisis nog veel meer retailers failliet gegaan. De Coronacrisis versnelt dit proces en brengt daarnaast ook gezonde bedrijven in de problemen.
- De overheid heeft diverse maatregelen genomen om bedrijven in deze moeilijke tijd te ondersteunen. Deze steun komt maar langzaam op gang en banken zijn zeer terughoudend om noodkredieten te verstrekken. Dit ondanks het feit dat ze een staatsgarantie van 90% krijgen.
- De kredietverzekeraars hebben nog geen ondersteuning ten behoeve van het kunnen blijven verstrekken van kredietlimieten gekregen. Tijdens de financiële crisis van 2009 kregen de kredietverzekeraars uiteindelijk wel steun om kredietlimieten te kunnen blijven verstrekken op financieel zwakke bedrijven, maar deze hulp kwam vrij laat. Ook nu zat het niet in het eerste pakket maar hopelijk komen deze maatregelen nu snel.
- Ook is het een misverstand dat verzekeraars massaal uit de retailsector stappen. Op individuele basis wordt bekeken of er nog dekking verstrekt kan worden, op bedrijven met een gezonde financiële basis wordt nog steeds dekking verstrekt. Nogmaals, vaak zonder zekerheden.
- Maar wat zou u doen als een retailer aangeeft waarschijnlijk schuldsanering aan te vragen en haar leveranciers vraagt simpelweg een groot deel van hun vordering af te schrijven. Wie moet dat volgens u betalen, de kredietverzekeraar?
- Wat te denken van grote retailers die in 2019 nog enorme winsten boekten en nu doodleuk tegen hun leveranciers zeggen dat ze pas na 90 of 120 dagen hun geld krijgen. En dat terwijl orders ook nog eens geannuleerd worden. Accepteer je het als leverancier niet, dan hoef je nooit meer bij ze terugkomen. Wie moet dat oplossen, de kredietverzekeraar?
- Hetgeen VNO-NCW stelt is eveneens onjuist, er worden geen polissen vanwege Corona geannuleerd, nieuwe aanvragen voor kredietverzekeringen worden nog steeds gehonoreerd maar tegen hogere prijzen en wellicht beperkte dekking. Ook is het niet juist dat de verzekeraar voorwaarden zomaar kan aanpassen. Orderrisico is ook te verzekeren.
- Door de crisis proberen onverzekerde bedrijven nog snel dekking te vinden voor hun afnemers. Maar de beschikbare capaciteit wordt steeds schaarser.
Kredietverzekeraars zijn commerciële organisaties die bedrijven verzekeren tegen insolventie van hun afnemers, ongeacht de reden waarom ze insolvent zijn geraakt. De rol van het vaststellen van kredietlimieten is het voorkomen dat verzekerden betrokken raken bij insolventie van afnemers (door het vaststellen van kredietlimieten). Als men nu, ondanks het feit dat het aantal faillissementen explosief zou toenemen, iedereen zonder goede beoordeling op kredietwaardigheid zou verzekeren, zouden deze verzekeraars binnen nu en een jaar niet meer bestaan. Dat is onmogelijk.
Hoogleraar Hoogduin geeft als enige in dit artikel duidelijk weer waar de oplossing ligt. De overheid moet de garantstelling voor bedrijfskredieten verruimen door garant te staan voor een ruimere dekking die kredietverzekeraars in specifieke zaken zouden moeten geven.
Het is jammer om te zien dat in een crisissituatie direct gezocht wordt naar schuldigen in plaats van het zoeken naar oplossingen. Deze crisis brengt veel bedrijven direct in problemen. Nu is het zaak dat bedrijven, leveranciers, banken/financiers, kredietverzekeraars en de overheid hun handen ineenslaan en elkaar steunen. Alleen zo kunnen we de crisis overwinnen en de schade beperken.
Paul van Uden – directeur Xolv
